در جواب این سؤال باید بگویم بله و آنها حرف های زیادی برای گفتن دارند..
از سر و صداهای کلامی مخصوص خودشان گرفته تا هشداری که برای اعلام خطر به یکدیگر می دهند تا نام گذاری برای هر مرغدار!
وقتی که مرغ ها احساس راحتی و رضایت دارند و برای خودشان راه می روند و اسنک های سر راهشان را می خورند یه صدایی مانند "باااب..باب..بااب" از خودشان درمیارند.
در واقع انسان ها تنها موجوداتی نیستند که از لغات و واژگان برای برقراری ارتباط استفاده می کنند.
میمون های بزرگ – مثل گوریل و اورانگوتان – آنقدر دایرۀ لغات پیچیدۀ مخصوص به خود دارند که ثابت شده با آموزش قادر هستند از طریق زبان اشارۀ مخصوص با صاحبان خود ارتباط برقرار کنند.
پرندگان کوچک هم با آواز خواندن گاهاً مرزهای خود را به سایر پرندگان اعلام می کنند و شاید چیزی مثل این می گویند که "آهای تویی که صدای منو داری می شنوی بدون که زیادی نزدیکی!" (یا : اگه داری صدای منو میشنوی بدان که زیادی نزدیکی!)
به همین تریب نهنگ ها هم آواهای آهنگینی از خود منتشر می کنند که می تواند آنقدر دور شود که به دستۀ دیگری از نهنگ ها برسد.
خانوم ملیسا کافری (Melissa Caughery) که خود مرغدار است کتابی تحت عنوان چگونه با مرغ ها صحبت کنیم نوشت. او می گوید پس از سال ها نگهداری از مرغ ها در دسته ها و گله های مختلف بر این اعتقاد بود که آنها در موقعیت های مشابه اصوات مشابه از خود می سازند.
خانوم ملیسا که به خوبی با اصوات مرغ ها برای ارتباط با یکدیگر در موقعیت های مختلف آشنا شده بود روزی به مرغداری یک دوست رفت و صدایی را برای آنها تقلید کرد که به هنگام تهدیدی از سوی بالا و آسمان از خود ساطع می کردند و با کمال تعجب دید که مرغ ها نگاه خود را کج و به سوی بالا بردند!
در مرتبۀ دیگر خانوم ملیسا صوت دیگری را که نشانۀ تهدید زمینی بود از خود درآورد و به یک مرتبه مرغ ها شروع به دویدن به اطراف برای گرفتن پناه کردند!
خانوم ملیسا متوجه شد که مرغ ها در موقعیت های خاص زبان واژگانی مخصوص به خود دارند: آواهای مخصوص مشاجره، اخطارهایی که مرغ های کرچ به سایرین می دهند که یعنی نزدیکم نشو، و حتی زمزمه هایی که برای شب بخیر می گویند.
از سر و صداهای کلامی مخصوص خودشان گرفته تا هشداری که برای اعلام خطر به یکدیگر می دهند تا نام گذاری برای هر مرغدار!
وقتی که مرغ ها احساس راحتی و رضایت دارند و برای خودشان راه می روند و اسنک های سر راهشان را می خورند یه صدایی مانند "باااب..باب..بااب" از خودشان درمیارند.
در واقع انسان ها تنها موجوداتی نیستند که از لغات و واژگان برای برقراری ارتباط استفاده می کنند.
میمون های بزرگ – مثل گوریل و اورانگوتان – آنقدر دایرۀ لغات پیچیدۀ مخصوص به خود دارند که ثابت شده با آموزش قادر هستند از طریق زبان اشارۀ مخصوص با صاحبان خود ارتباط برقرار کنند.
پرندگان کوچک هم با آواز خواندن گاهاً مرزهای خود را به سایر پرندگان اعلام می کنند و شاید چیزی مثل این می گویند که "آهای تویی که صدای منو داری می شنوی بدون که زیادی نزدیکی!" (یا : اگه داری صدای منو میشنوی بدان که زیادی نزدیکی!)
به همین تریب نهنگ ها هم آواهای آهنگینی از خود منتشر می کنند که می تواند آنقدر دور شود که به دستۀ دیگری از نهنگ ها برسد.
خانوم ملیسا کافری (Melissa Caughery) که خود مرغدار است کتابی تحت عنوان چگونه با مرغ ها صحبت کنیم نوشت. او می گوید پس از سال ها نگهداری از مرغ ها در دسته ها و گله های مختلف بر این اعتقاد بود که آنها در موقعیت های مشابه اصوات مشابه از خود می سازند.
خانوم ملیسا که به خوبی با اصوات مرغ ها برای ارتباط با یکدیگر در موقعیت های مختلف آشنا شده بود روزی به مرغداری یک دوست رفت و صدایی را برای آنها تقلید کرد که به هنگام تهدیدی از سوی بالا و آسمان از خود ساطع می کردند و با کمال تعجب دید که مرغ ها نگاه خود را کج و به سوی بالا بردند!
در مرتبۀ دیگر خانوم ملیسا صوت دیگری را که نشانۀ تهدید زمینی بود از خود درآورد و به یک مرتبه مرغ ها شروع به دویدن به اطراف برای گرفتن پناه کردند!
خانوم ملیسا متوجه شد که مرغ ها در موقعیت های خاص زبان واژگانی مخصوص به خود دارند: آواهای مخصوص مشاجره، اخطارهایی که مرغ های کرچ به سایرین می دهند که یعنی نزدیکم نشو، و حتی زمزمه هایی که برای شب بخیر می گویند.
