تهیه
غذای طیور یکی از مهمترین بخش های هزینه ای را به خود اختصاص می دهد که
قسمت اصلی این غذا غلات می باشد. با وجود این که ذرت دارای میزان قابل
توجهی پلی ساکارید غیر نشاسته ای (nsp) محلول است، ولی ماده غذایی ایده آلی
است که قابلیت زیادی در جیره مرغ دارد. دیگر غلات نیز دارای مقدار زیادی
(nsp) می باشند که باعث کاهش و محدودیت آنها در جیره می شوند.
تحقیقات نشان می دهد که میزان (nsp) مواد خام مورد نظر همراه با آنزیم های میکروبی کاهش یافته و کیفیت غذا بهبود می یابد. یک برنامه خطی با حداقل کردن هزینه ها برای تنظیم جیره تدوین شده است.
بعضی از غلات به علت داشتن (nsp) که منجر به افزایش اثرات منفی و ناسازگاری در پرندگان می شوند، در جیره طیور کمتر استفاده می شوند.
جو یکی از ابتدایی ترین مثال هاست. به کار بردن بیش از 10 درصد جو در جیره طیور، سبب چسبندگی و رطوبت مدفوع و از طرفی کاهش رشد می شود، این اثرات منفی جو در نتیجه ویسکوزیته بالای محلول (nsp) (بتاگلوکلن) دیواره سلولی دانه جو می باشد اما افزودن آنزیم میکروبی به غذای حاوی جو باعث کاهش (nsp) و بهبود خصوصیات ظاهری و قابلیت استفاده و هضم غذا می شود.
عمده ترکیب جیره مرغ از مواد گیاهی، غلات و پروتئین های گیاهی به انضمام مقدار کمی از پروتیئن های حیوانی است. از آنجایی که مرغ یک پرنده تک معده ای است، همه این ترکیبات قابل هضم و استفاده نیستند ولی با افرودن آنزیم های خارجی به غذا اکثر آنها قابل استفاده و هضم پیدا می کنند.
انرژی بسیاری از غلات به علت ذخیره شدن به صورت (nsp) برای حیوانات تک معده ای قابلیت هضم نداشته اما بعضی از ترکیبات هیدرات های کربنی باعث آزاد شدن (nsp) ذخیره ای می شوند که در دسترس پرندگان قرار می گیرند. ضمناً حذف (nsp) باعث آزاد شدن نشاسته و پروتئین از ساختمان سلولی غلات می شود که در نتیجه انرژی متابولیسمی و پروتئین قابل استفاده، افزایش قابل توجهی می یابد.
در بعضی از غلات میزان قابل توجهی (nsp) محلول وجود داشته که در حیوانات تک معده ای باعث افزایش ویسکوزیته و کاهش هضم در روده کوچک می شود. افزودن آنزیم های میکروبی باعث کاهش میزان (nsp) و در نتیجه کاهش ویسکوزیته روده و افزایش قابلیت استفاده از غذا می گردد. هم چنین بعضی از منابع پروتئین گیاهی نیز دارای (nsp) می باشند. به طور مشابه افزودن آنزیم های میکروبی (nsp) را آزاد و پرندگان قابل استفاده می کند.
با به کار بردن ترکیب صجیح کربوهیدرات ها و نگهداری مناسب آن ها برای منابع پروتئین گیاهی، انرژی متابولیسمی و پروتیئن قابل استفاده افزایش می یابد. برای همه غلات و پروتیئن های گیاهی افزودن آنزیم های خارچی قابل استفاده غذا را نسبت به گذشته آن افزایش می دهد، اما برای غذاهای اصلی و با کیفیت بهتر، این افزایش کمتر است، پس در مجموع یک پیشرفت قابل انتظار در نتیجه وارد کردن آنزیم های خارجی به غذا می توان انتظار داشت. تقریبا در همه منابع گیاهی که به عنوان غذای حیوانات استفاده می شوند، یک بخش مهمی از فسفر معدنی به شکل اسید فیتیک، ذخیره شده که برای حیوانات تک معده ای قابل استفاده نمی باشند.
با اضافه کردن فیتاز میکروبی قسمتی از این پیوندهای فسفری شکسته و ممکن است تا 30 درصد سطح فسفر مورد نیاز جیره را کاهش دهد. به طور کلی طیفی از آنزیم های میکروبی بر روی دیواره سلول های گیاهی، اسید فیتیک و مواد غذایی چون نشاسته و پروتیئن مؤثر می باشد که به موجب آن قابلیت استفاده و هضم غذا افزایش یافته و مواد دفعی حاصله کاهش می یابد. با وجود آن که آنزیم ها بر روی ترکیبات غذایی اثر می کنند، ولی بر روی باکتری ها روده ای اثری نداشته و مقاومتی در برابر آن نشان نمی دهند، زیرا آن ها موجود زنده نبوده و هیچ رابطه ای برای رشد و قدرت زیست و یا آلودگی عفونت نشان نمی دهند.
آنزیم ها ترکیبات پروتئینی بوده و لذا به آسانی و با توجه به شرایط موجود زنده، غلظت آن ها تغییر پیدا می کند. آنزیم های درون ریز در هضم ترکیبات غذایی نقش اصلی داشته ولی آنزیم های خارجی که به طور مستقیم به غذا اضافه می شوند، نقش مکملی را برای هضم طبیعی آنزیم های درون ریز دارند; زیرا آنزیم های خارجی فعالیتشان را روی مواد غذایی خام موجود در اندام گوارشی انجام می دهند. افزودن آنزیم های خارجی به غذای حیوانات بیانگر افزایش سیستم هضم آنزیمی پرندگان می باشد.
تحقیقات نشان می دهد که میزان (nsp) مواد خام مورد نظر همراه با آنزیم های میکروبی کاهش یافته و کیفیت غذا بهبود می یابد. یک برنامه خطی با حداقل کردن هزینه ها برای تنظیم جیره تدوین شده است.
بعضی از غلات به علت داشتن (nsp) که منجر به افزایش اثرات منفی و ناسازگاری در پرندگان می شوند، در جیره طیور کمتر استفاده می شوند.
جو یکی از ابتدایی ترین مثال هاست. به کار بردن بیش از 10 درصد جو در جیره طیور، سبب چسبندگی و رطوبت مدفوع و از طرفی کاهش رشد می شود، این اثرات منفی جو در نتیجه ویسکوزیته بالای محلول (nsp) (بتاگلوکلن) دیواره سلولی دانه جو می باشد اما افزودن آنزیم میکروبی به غذای حاوی جو باعث کاهش (nsp) و بهبود خصوصیات ظاهری و قابلیت استفاده و هضم غذا می شود.
عمده ترکیب جیره مرغ از مواد گیاهی، غلات و پروتئین های گیاهی به انضمام مقدار کمی از پروتیئن های حیوانی است. از آنجایی که مرغ یک پرنده تک معده ای است، همه این ترکیبات قابل هضم و استفاده نیستند ولی با افرودن آنزیم های خارجی به غذا اکثر آنها قابل استفاده و هضم پیدا می کنند.
انرژی بسیاری از غلات به علت ذخیره شدن به صورت (nsp) برای حیوانات تک معده ای قابلیت هضم نداشته اما بعضی از ترکیبات هیدرات های کربنی باعث آزاد شدن (nsp) ذخیره ای می شوند که در دسترس پرندگان قرار می گیرند. ضمناً حذف (nsp) باعث آزاد شدن نشاسته و پروتئین از ساختمان سلولی غلات می شود که در نتیجه انرژی متابولیسمی و پروتئین قابل استفاده، افزایش قابل توجهی می یابد.
در بعضی از غلات میزان قابل توجهی (nsp) محلول وجود داشته که در حیوانات تک معده ای باعث افزایش ویسکوزیته و کاهش هضم در روده کوچک می شود. افزودن آنزیم های میکروبی باعث کاهش میزان (nsp) و در نتیجه کاهش ویسکوزیته روده و افزایش قابلیت استفاده از غذا می گردد. هم چنین بعضی از منابع پروتئین گیاهی نیز دارای (nsp) می باشند. به طور مشابه افزودن آنزیم های میکروبی (nsp) را آزاد و پرندگان قابل استفاده می کند.
با به کار بردن ترکیب صجیح کربوهیدرات ها و نگهداری مناسب آن ها برای منابع پروتئین گیاهی، انرژی متابولیسمی و پروتیئن قابل استفاده افزایش می یابد. برای همه غلات و پروتیئن های گیاهی افزودن آنزیم های خارچی قابل استفاده غذا را نسبت به گذشته آن افزایش می دهد، اما برای غذاهای اصلی و با کیفیت بهتر، این افزایش کمتر است، پس در مجموع یک پیشرفت قابل انتظار در نتیجه وارد کردن آنزیم های خارجی به غذا می توان انتظار داشت. تقریبا در همه منابع گیاهی که به عنوان غذای حیوانات استفاده می شوند، یک بخش مهمی از فسفر معدنی به شکل اسید فیتیک، ذخیره شده که برای حیوانات تک معده ای قابل استفاده نمی باشند.
با اضافه کردن فیتاز میکروبی قسمتی از این پیوندهای فسفری شکسته و ممکن است تا 30 درصد سطح فسفر مورد نیاز جیره را کاهش دهد. به طور کلی طیفی از آنزیم های میکروبی بر روی دیواره سلول های گیاهی، اسید فیتیک و مواد غذایی چون نشاسته و پروتیئن مؤثر می باشد که به موجب آن قابلیت استفاده و هضم غذا افزایش یافته و مواد دفعی حاصله کاهش می یابد. با وجود آن که آنزیم ها بر روی ترکیبات غذایی اثر می کنند، ولی بر روی باکتری ها روده ای اثری نداشته و مقاومتی در برابر آن نشان نمی دهند، زیرا آن ها موجود زنده نبوده و هیچ رابطه ای برای رشد و قدرت زیست و یا آلودگی عفونت نشان نمی دهند.
آنزیم ها ترکیبات پروتئینی بوده و لذا به آسانی و با توجه به شرایط موجود زنده، غلظت آن ها تغییر پیدا می کند. آنزیم های درون ریز در هضم ترکیبات غذایی نقش اصلی داشته ولی آنزیم های خارجی که به طور مستقیم به غذا اضافه می شوند، نقش مکملی را برای هضم طبیعی آنزیم های درون ریز دارند; زیرا آنزیم های خارجی فعالیتشان را روی مواد غذایی خام موجود در اندام گوارشی انجام می دهند. افزودن آنزیم های خارجی به غذای حیوانات بیانگر افزایش سیستم هضم آنزیمی پرندگان می باشد.
