یافته های اخیر در مورد تاثیر آنفولانزای مرغی بر مرغداران کشورهای جنوب آسیا منتشر شده است. ضررهای اقتصادی کشور اندونزی بیش از 387 میلیون دلار گزارش شده است؛ ضررهای اقتصادی مستقیم ویتنام بیش از 200 میلیون دلار ارزیابی شده است. نتایج میزان متوسط و مازاد اقتصادی هنوز گزارش نشده است.
مقدمه
این مقاله یافته های اولیه مطالعه در مورد تاثیر اقتصادی ویروس آنفولانزای مرغی بسیار بیماری زا (HPAI) در مقیاس کوچک و متوسط بر مرغداران کامبوج، اندونزی و ویتنام را بررسی می کند. این پژوهش بر اساس داده های اولیه بدست آمدهتوسط سازمان غذا و کشاورزی (FAO) سازمان ملل متحد انجام شده است.گزارش مفصل بر اساس تجزیه و تحلیل دقیق به زودی و به محض تایید FAO منتشر خواهد شد.
آنفولانزای مرغی بیش از یک قرن است که شناسایی شده است. شیوع سویه ای بسیار بیماری زا از این ویروس، یعنی سویه H5N1، در سال 2003 آسیای جنوب شرقی را در برگرفت. در ماه مه 2006، آنفولانزای مرغی نوع H5N1، 127 نفر را کشته است که 42 نفر آن ها در ویتنام، 37 نفر در اندونزی و 6 نفر در کامبوج قربانیان آن بوده اند. همچنین در این تاریخ 300 میلیون مرغ نیز به کام مرگ کشیده شده اند. ضررهای اقتصادی چند بیلیون دلار ارزیابی شد. بانک توسعه آسیایی و بانک جهانی، آسیب های اقتصادی کلان در سال 2003-2004 را به اندازه 3 درصد از تولید ناخالص کشور ارزیابی کرده اند (Verbiest and Castillo, 2004; World Bank, 2005).
از بزرگترین نگرانی کارشناسان بهداشت جهانی، پتانسیل ویروس H5N1 آنفولانزای مرغی برای تبدیل شدن به سویه ای است که از انسان به انسان انتقال می یابد. در حال حاضر، در زمان نوشتن این مقاله، تاکنون هیچ گزارشی از انتقال انسان به انسان ویروس H5N1 نشده است؛ تمامی انتقال هایی که به انسان بوده است از طریق پرنده ها انتقال پیدا نکرده است. خوک ها نیز می توانند از طریق پرندگان به ویروس H5N1 آلوده شوند. این نگرانی وجود دارد که کارخانه های پرورش خوک که مسائل بهداشتی را رعایت نمی کنند و تعداد خوک های آن ها زیاد است نیز موجب تغییر ویروس و انتقال انسان به انسان شوند. در وضعیتی که دامداری ها و مرغداری ها در تماس با یکدیگر و بسیار نزدیک به هم قرار گیرند (چه از یک نوع چه به صورت انواع مختلف) و یا نزدیک به انسان قرار داشته باشند امکان انتقال ویروس از انسان به انسان وجود دارد.
احتمال انتقال ویروس از انسان به انسان موجب شده است تا ترس از شیوع گسترش این بیماری و مرگ و میر در میان مردم افزایش یابد و دولت ها را وادار ساخته است تا طرح های مبارزه با با آنفولانزای مرغی را توسعه دهند. این ویروس هنوز در آمریکای شمالی شناسایی نشده است اما متخصصان دامپزشکی معتقدند که با گذشت زمان این ویروس به آمریکای شمالی نیز خواهد رسید.
نگرانی در مورد ایمنی غذایی امری واضح است؛ در آمریکای شمالی نیز در مورد هزینه کنترل و ریشه کن کردن این بیماری نگرانی هایی وجود دارد. مهم ترین دغدغه اقتصاددانان تولید و سیاست، تاثیر آنفولانزای مرغی بر بازار طیور و تجارت بین المللی طیور در آمریکا و کانادا است. اگر ویروس آنفولانزای مرغی نوع H5N1 به آمریکای شمالی برسد، باید برنامه ای واقع گرا طراحی شود تا این صنعت را بازسازی کند و شامل جبران خسارت شود؛ در نتیجه این مقاله می تواند مورد توجه اقتصاددانان تولید و سیاست قرار گیرد. تولیدکنندگان صنعت طیور توجه دارند که سودهای اخیری که در صادرات طیور به دست آمده است ممکن است از دست برود و این موضوعی است که اقتصاددانان تجارت به آن توجه دارند.
پیش زمینه مطالعه
سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد پروژه هاییدر مقابله با بحران ویروس آنفولانزای مرغی در آسیای شرقی به اجرا گذاشته است. پروژه منطقه ای فائو که کامبوج، اندونزی، لائوس، تایلند و ویتنام را شامل می شود در سال 2004 توسعه داده شد و به مرحله عمل در آمد تا با برنامه هایی که در زمان آنفولانزا یا بعد از آن در حال انجام است همکاری کند. فعالیت هایی که این پروژه انجام داده است شامل جمع آوری داده های اقتصادی بنیادین و موجود می شد و همچنین برای یافتن تاثیر تولیدکنندگان صنعت طیور مطالعاتی اساسی انجام می داد. یکی از مهم ترین نگرانی ها، شناخت نیازهای تولیدکنندگانی بود که بیشترین ضرر و بدترین تاثیر را از آنفولانزای مرغی داشته اند. توصیف سیستم های تولید عمده مرغ مورد مطالعه قرار گرفت و توصیه هایی برای بازیابی کوتاه مدت و احیای بلند مدت ارائه شد.
بیش از 50 درصد از روستاییان کم درآمد به دامپروری به عنوان منبع اولیه غذا و درآمد متکی هستند. درآمد سالانه کشورهایی که مورد مطالعه قرار گرفته اند بسیار پایین است (جدول 1) و درصد روستاییانی که در فقر زندگی می کنند در بسیاری از استان های این کشورها بالا است و در برخی موارد از 60 و 70 درصد فراتر می رود. برای روستاییان کم درآمد،مرغ در دسترس ترین نوع حیوانات مزرعه است؛ بسیاری از این روستاییان،فاقد زمینی برای خودشان هستند و از وسایل قرضی برای پرورش طیور استفاده می کنند و یا محل زندگی و دامپروی آن ها در یک قسمت است. در حالی که تولیدات گسترده طیور در مقیاس بزرگ در حال حاضر متعلق به اندونزی و ویتنام، به ویژه مناطق اطراف شهر جاکارتا، هانوی و هوچی مین است، اکثر مرغداران آن ها پرورش دهندگانی در مقیاس کوچک و متوسط هستند.
جدول 1. جمعیت و درآمد در کامبوج، اندونزی و ویتنام
|
کشور |
نظر خود را ثبت نمایید
|
