به گفته اعضای شرکت کننده در سمپوزیم دانه های جهانی کانادا، با افزایش زمین های زراعی سویا و افزایش تولید، صنعت کانادا نیاز به بهبود سطح پروتئین خود و همچنین درک جایگاه سویا در بازار جهانی دارد.
جیم اورسون (Jim Everson) مدیر اجرایی شرکت سوی کانادا (Soy Canada) گفت:« کانادای غربی از وضعیت نداشتن میزان پروتئین بهینه به سطح بهتری از پروتئین رسیده است و در حال حاضر به میانگین پروتئین آمریکا بسیار نزدیک شده ایم.»
اورسون در سمپوزیم دانه های جهانی کانادا در مورد آینده سویای این کشور اظهارنظرهایی را ارائه داده است .
تحلیل موجود بودن زمین مناسب برای تولید سویا در کانادای غربی و بازدهی این دانه موجب شده که تخمین زده شود تا سال 2027 میلادی 10 میلیون جریب زمین سویا در کانادا وجود خواهد داشت. زمین های سویا در سال 2016 در کانادا 5.46 میلیون جریب بوده است.
افزایش زمین های زراعی در غرب کانادا – از 1.9 میلیون جریب در حال حاضر به 6 میلیون جریب در سال 2027 میلادی – نقش زیادی در افزایش کلی زمین های سویا خواهد داشت.
اورسون گفت: «ما تصمیم داریم تا با انجمن، با صنعت سویا و شرکای خودمان در صنعت در مورد این اهداف صحبت کنیم ولی فکر نمی کنم که تمامی پاسخ ها را در دست داشته باشیم؛ من فقط تصور می کنم که تحلیل ما احتمالات را نشان می دهد.»
با افزایش زمین های زراعی سویا پیش بینی می شود که تولید در سطح ملی کانادا به 13 میلیون تن برسد که 10.5 میلیون تن از آن برای صادرات به خارج از کانادا ارسال می شود.
محتوای پروتئین
اورسون معتقد است که میزان پروتئین نیز خود یک مسئله مهم است زیرا حاکی از کیفیت سویا و جذابیت آن در بازار بین المللی است، ولی این موضوع دغدغه های اقتصادی خود را نیز دارد زیرا به گفته بو هالبورگ (Bo Hallborg)، بازاریاب شرکت Viterra, Inc میزان پایین پروتئین می تواند با توجه به زمان سال، 20 تا 40 سنت در هر بوشل تخفیف داشته باشد.
وی همچنین گفت: « برای ادامه رشد زمین های زراعی در غرب کانادا، باید میزان پروتئین را نیز افزایش دهیم و این میزان پروتئین در مقایسه با آمریکا زیاد بد نیست.»
هدف این است که تا ده سال آینده محتوای پروتئین در ماده خشک در شرق کانادا 41.1 درصد و در غرب کانادا 40.2 درصد باشد، در حال حاضر این میزان در شرق کانادا 40.5 درصد و در غرب این کشور 39.2 درصد است.
فرانسوا لابل (Francois Labelle)، مدیر اجرایی شرکت مانیتوبا پالس (Manitoba Pulse) اظهار داشته است: «از آنجایی که سویا برای ویژگی های جدیدی کاشت شده است، میزان پروتئین آن کاهش پیدا کرده است.»
جیم اورسون (Jim Everson) مدیر اجرایی شرکت سوی کانادا (Soy Canada) گفت:« کانادای غربی از وضعیت نداشتن میزان پروتئین بهینه به سطح بهتری از پروتئین رسیده است و در حال حاضر به میانگین پروتئین آمریکا بسیار نزدیک شده ایم.»
اورسون در سمپوزیم دانه های جهانی کانادا در مورد آینده سویای این کشور اظهارنظرهایی را ارائه داده است .
تحلیل موجود بودن زمین مناسب برای تولید سویا در کانادای غربی و بازدهی این دانه موجب شده که تخمین زده شود تا سال 2027 میلادی 10 میلیون جریب زمین سویا در کانادا وجود خواهد داشت. زمین های سویا در سال 2016 در کانادا 5.46 میلیون جریب بوده است.
افزایش زمین های زراعی در غرب کانادا – از 1.9 میلیون جریب در حال حاضر به 6 میلیون جریب در سال 2027 میلادی – نقش زیادی در افزایش کلی زمین های سویا خواهد داشت.
اورسون گفت: «ما تصمیم داریم تا با انجمن، با صنعت سویا و شرکای خودمان در صنعت در مورد این اهداف صحبت کنیم ولی فکر نمی کنم که تمامی پاسخ ها را در دست داشته باشیم؛ من فقط تصور می کنم که تحلیل ما احتمالات را نشان می دهد.»
با افزایش زمین های زراعی سویا پیش بینی می شود که تولید در سطح ملی کانادا به 13 میلیون تن برسد که 10.5 میلیون تن از آن برای صادرات به خارج از کانادا ارسال می شود.
محتوای پروتئین
اورسون معتقد است که میزان پروتئین نیز خود یک مسئله مهم است زیرا حاکی از کیفیت سویا و جذابیت آن در بازار بین المللی است، ولی این موضوع دغدغه های اقتصادی خود را نیز دارد زیرا به گفته بو هالبورگ (Bo Hallborg)، بازاریاب شرکت Viterra, Inc میزان پایین پروتئین می تواند با توجه به زمان سال، 20 تا 40 سنت در هر بوشل تخفیف داشته باشد.
وی همچنین گفت: « برای ادامه رشد زمین های زراعی در غرب کانادا، باید میزان پروتئین را نیز افزایش دهیم و این میزان پروتئین در مقایسه با آمریکا زیاد بد نیست.»
هدف این است که تا ده سال آینده محتوای پروتئین در ماده خشک در شرق کانادا 41.1 درصد و در غرب کانادا 40.2 درصد باشد، در حال حاضر این میزان در شرق کانادا 40.5 درصد و در غرب این کشور 39.2 درصد است.
فرانسوا لابل (Francois Labelle)، مدیر اجرایی شرکت مانیتوبا پالس (Manitoba Pulse) اظهار داشته است: «از آنجایی که سویا برای ویژگی های جدیدی کاشت شده است، میزان پروتئین آن کاهش پیدا کرده است.»
وی اظهار داشت کشاورزانی که برای اولین بار سویا می کارند با کمبود پروتئین مواجه هستند اما به محض آنکه کاشت خود را بهبود بدهند، پروتئین نیز بهبود پیدا می کند.
از دیدگاه تولیدکنندگان، افزایش زمین های زراعی سویا نیازمند دو چیزاست : اقتصاد کشاورزی و اقتصاد. سویا سوددهی بالایی دارد و دانه نسبتا آسانی برای کاشت است.
لابل اظهار داشت که سویا هنوز در استان مانیتوبا در دوران خوش است و با فشار بیماری های مختلف رو به رو نشده است. با این حال تولید کنندگان سویا باید مراقب احتمالات باشند.
وی گفت: « ما شرایط آب و هوایی خوبی داریم. سویا در آب و هوای مرطوب به خوبی رشد می کند. هر سال زمانی که در اواخر ماه مه و ژوئن باران های شدید می آید، بسیاری از دانه های دیگر از بین می روند اما سویا به رشد خود ادامه می دهد.»
از دیدگاه تولیدکنندگان، افزایش زمین های زراعی سویا نیازمند دو چیزاست : اقتصاد کشاورزی و اقتصاد. سویا سوددهی بالایی دارد و دانه نسبتا آسانی برای کاشت است.
لابل اظهار داشت که سویا هنوز در استان مانیتوبا در دوران خوش است و با فشار بیماری های مختلف رو به رو نشده است. با این حال تولید کنندگان سویا باید مراقب احتمالات باشند.
وی گفت: « ما شرایط آب و هوایی خوبی داریم. سویا در آب و هوای مرطوب به خوبی رشد می کند. هر سال زمانی که در اواخر ماه مه و ژوئن باران های شدید می آید، بسیاری از دانه های دیگر از بین می روند اما سویا به رشد خود ادامه می دهد.»
بازارهای صادراتی
چین بازار صادراتی مهمی برای همه پرورش دهندگان سویا محسوب می شود زیرا نیازها و تقاضاهای این کشور بسیار زیاد است. چین امسال 94 میلیون تن واردات سویا داشته است و 82 میلیون تن دیگر نیز در حال صادرات به این کشور است. البته این فقط 55 درصد ظرفیت واردات این کشور است.
هالبورگ گفت: «پتانسیل رشد در بازار چین هنوز بسیار بالا است، حتی اگر زمین های زراعی در سطح جهانی افزایش داشته باشند.»
سویاهای غرب کانادا هنوز راه خود را به بازار چین باز می کنند. تقریبا نیمی از 2 میلیون تن تولید سویای این منطقه در سال 2016 به بازار چین فرستاده شده است.
هالبورگ در ادامه گفت: «این کار کمابیش اجباری است؛ اصلا این طور نیست که چین برای سویای غرب کانادا به دنبال ما بیاید. اگر پروتئین کم باشد، ما نمی توانیم نفوذی را که دیگر کشورها در زمینه سویا دارند داشته باشیم. برزیل تولید سویای خود را از 115 میلیون به 120 میلیون تن رسانده است که نیمی از این تولید به صادرات اختصاص دارد.»
هالبورگ اظهار داشت که با میزان کافی زمین زراعی و میزان پروتئین قوی، امکان ساخت زمین زراعی بزرگ با کمک سنگ شکن در غرب کانادا بسیار امکان پذیر است. وی تخمین زده است که قبل از آنکه کسی بخواهد زمین زراعی بسازد 4 تا 5 میلیون جریب زمین زراعی سویا وجود داشته باشد.
وی گفت: «آمار جالب برای من این است که تقریبا 600 هزار تا 700 هزار تن غذای حاوی سویا هر سال به کانادا وارد می شود. همین به تنهایی برای توجیه ساخت زمین زراعی بزرگ با کمک سنگ شکن کافی است. اگر تا پنج سال آینده زمین زراعی بزرگی ساخته نشود برای من بسیار تعجب برانگیز خواهد بود.»
چشم انداز 10 ساله کمپانی Soy Canada شامل سویاها بدون تغییر ژنتیک نیز می شود. کانادا از قبل در زمینه تولید سویاهای بدون تغییر ژنتیک نیز موفق بوده است. این نوع سویا ترکیبات مناسبی برای پختن غذای توفو (غذایی که با شیر سویا پخته می شود) دارد و در نتیجه برای بازارهایی مانند بازار کشور ژاپن مناسب است.
در حال حاضر زمین های زراعی 1 میلیون تن است و تخمین زده شده است که تا سال 2027 میلادی به 1.25 میلیون تن خواهد رسید. در حال حاضر تقریبا 1.25 میلیون تن تولید وجود دارد و تا 10 سال آینده این میزان می تواند به 1.8 میلیون تن برسد.
چین بازار صادراتی مهمی برای همه پرورش دهندگان سویا محسوب می شود زیرا نیازها و تقاضاهای این کشور بسیار زیاد است. چین امسال 94 میلیون تن واردات سویا داشته است و 82 میلیون تن دیگر نیز در حال صادرات به این کشور است. البته این فقط 55 درصد ظرفیت واردات این کشور است.
هالبورگ گفت: «پتانسیل رشد در بازار چین هنوز بسیار بالا است، حتی اگر زمین های زراعی در سطح جهانی افزایش داشته باشند.»
سویاهای غرب کانادا هنوز راه خود را به بازار چین باز می کنند. تقریبا نیمی از 2 میلیون تن تولید سویای این منطقه در سال 2016 به بازار چین فرستاده شده است.
هالبورگ در ادامه گفت: «این کار کمابیش اجباری است؛ اصلا این طور نیست که چین برای سویای غرب کانادا به دنبال ما بیاید. اگر پروتئین کم باشد، ما نمی توانیم نفوذی را که دیگر کشورها در زمینه سویا دارند داشته باشیم. برزیل تولید سویای خود را از 115 میلیون به 120 میلیون تن رسانده است که نیمی از این تولید به صادرات اختصاص دارد.»
هالبورگ اظهار داشت که با میزان کافی زمین زراعی و میزان پروتئین قوی، امکان ساخت زمین زراعی بزرگ با کمک سنگ شکن در غرب کانادا بسیار امکان پذیر است. وی تخمین زده است که قبل از آنکه کسی بخواهد زمین زراعی بسازد 4 تا 5 میلیون جریب زمین زراعی سویا وجود داشته باشد.
وی گفت: «آمار جالب برای من این است که تقریبا 600 هزار تا 700 هزار تن غذای حاوی سویا هر سال به کانادا وارد می شود. همین به تنهایی برای توجیه ساخت زمین زراعی بزرگ با کمک سنگ شکن کافی است. اگر تا پنج سال آینده زمین زراعی بزرگی ساخته نشود برای من بسیار تعجب برانگیز خواهد بود.»
چشم انداز 10 ساله کمپانی Soy Canada شامل سویاها بدون تغییر ژنتیک نیز می شود. کانادا از قبل در زمینه تولید سویاهای بدون تغییر ژنتیک نیز موفق بوده است. این نوع سویا ترکیبات مناسبی برای پختن غذای توفو (غذایی که با شیر سویا پخته می شود) دارد و در نتیجه برای بازارهایی مانند بازار کشور ژاپن مناسب است.
در حال حاضر زمین های زراعی 1 میلیون تن است و تخمین زده شده است که تا سال 2027 میلادی به 1.25 میلیون تن خواهد رسید. در حال حاضر تقریبا 1.25 میلیون تن تولید وجود دارد و تا 10 سال آینده این میزان می تواند به 1.8 میلیون تن برسد.
نوآوری در اصلاح گیاهان مزایا و خطراتی دارد
پژوهشگران در تلاش برای افزایش محصول، زمین زراعی و کیفیت، به تکنولوژی های اصلاح گیاهان دست یافته اند مانند ویرایش ژنوم، پرورش معکوس و پیوند زدن.اما به گفته یکی از اعضای سمپوزیم دانه های جهانی کانادا، فاکتورهای متعددی کلید موفقیت هستند که شامل به اشتراک گذاری اطلاعات، حمایت جمعی و دغدغه های زیست محیطی و پایداری می شوند.
پرورش قراردادی در صنعت بسیار مفید بوده است و حامی صنعت باقی خواهد ماند. اما به گفته فرانسوآ اود (Francois Eudes) مدیر بخش تحقیقات، توسعه و تکنولوژی، علم و فناوری، کشاورزی و کشاورزی غذایی کانادا و پرورش قراردادی محدودیت هایی دارد. یکی از این محدودیت ها، محدودیت ژن هایی است که در گونه های مختلف وجود دارد و در این حین ویژگی های ناخواسته ای ممکن است وجود داشته باشد.
شیوه های جدید مانند ویرایش ژنوم می تواند همراه با پرورش قراردادی استفاده شود تا محصولات جدیدی را عرضه کند. ویرایش ژنوم دقت بیشتری دارد و خطر وقوع ویژگی های غیرمنتظره کم است و سریعتر انجام می شود.
اود گفت: «کاهش تاثیرات ژن هایی که بازدهی، زیبایی شناسی و تغذیه را محدود می کنند، می تواند مفید باشد. ما باید مطمئن شویم که مزایا و ویژگی هایی که با استفاده از ویرایش ژنوم حاصل می شوند در طول زنجیره ارزشی سهیم هستند. این مزایا باید به دغدغه های زیست محیطی و پایداری نیز پاسخ دهند.»
تکنولوژی باید برای ارائه دهندگان مختلف علوم و کشورهای در حال توسعه موجود باشد . تکنیک های جدید کاشت گیاهان می تواند برای کاشت دانه هایی که کار با آنها سخت است یا تکنولوژی برای آنها پیشرفت نداشته است نیز مفید باشد، مانند گیاه مانیوک.
اگرچه قوانین در سطح جهانی به طور واضح موارد مورد قبول در تراریختگی را بیان می کنند، قوانینی که برای تکنیک های جدید کاشت گیاهان وجود دارد هنوز کامل نیست. آرژانتین تنها کشوری است که از پیش سیاست های خود را برای رویکردهای جدید در این خصوص بیان کرده است. این کشور گفته است که تکنیک ها به طور منحصر به فرد تنظیم نخواهند شد مگر آنکه در محصولات جدید نتیجه بدهند، در غیر اینصورت این تکنیک ها کیسه ای است که در آن مخلوطی از سیاست های مختلف از بی قانونی گرفته تا قانون وجود دارد و شبیه به قوانینی است که در مورد دانه های تراریخته اعمال شده است.
ون ریپلی (Van Ripley)، مدیر پرورش جهانی شرکت Dow AgroSciences کانادا می گوید: «قوانینی تعیین نشده اند در نتیجه هنوز موقعیت خوبی برای ما وجود دارد تا بتوانیم بر تصمیمات تاثیرگذار باشیم.»
اتحادیه اروپا در سال 2007 تکنیک های جدید پرورش گیاهان را مطالعه کرد. کمیته ای در سال 2009 در مورد 7 شیوه پرورش گیاهان پیشنهادهایی را ارائه داد و توصیه کرد که نیازی به قوانین برای محصولاتی که از طریق این هفت شیوه درست شده اند، نیست. از آن تاریخ، دیدگاه های سیاسی بر این شیوه ها نظارت داشته اند.
ریپلی اظهار داشت: «از سال 2009 این روند در حال انجام است؛ این موضوع هم تا حد زیادی شبیه به داستان تراریختگی است.»
اود معتقد است که شفافیت در کسب حمایت مشتریان برای این شیوه های جدید اهمیت بسیاری دارد.
رن دی پاو (Ron DePauw)، مشاور ارشد پژوهش انجمن SeCan Association می گوید: « باید به یاد داشت که امروزه مشتریان بسیار آگاه و مطلع هستند. آنها با جهان در ارتباط هستند و اعتماد خود را به دولتمردان از دست داده اند.»
مشتریان در زمینه غذا و سلامت نیازمند اطلاعات، شفافیت، امنیت، تغذیه سالم و ارزش پولی که خرج می کنند، هستند.
دی پاو می گوید که یک تغییر الگو در مسئولیت دولتی برای جامعه و افشای اطلاعات و داده ها نیاز است؛ اطلاعات محرمانه تجاری دیگر مناسب نیست.
دی پاو گفت: «اگر بخواهیم مقبولیت اجتماعی داشته باشیم، باید بسیار شناخته شده و شفاف باشیم زیرا مشتری تنها طرفی است که در خطر قرار دارد. آنها لزوما نمی دانند که خطر چیست و راه کاهش آن را نمی دانند، آنها ممکن است محصولات ارگانیک را خریداری کنند اما این بدان معنا نیست که این محصولات امن هستند و در این بین مشتریان فقط تصور می کنند که محصولات ارگانیک خطر را کاهش می دهند.»
درس های زیادی وجود دارد که باید از دانه های تراریخته یاد گرفت.
اول از همه اینکه صنعت باید این پیام را شفاف سازی کند که چرا این تکنیک های جدید پرورش مورد نیاز است. در حال حاضر بحث و تبادل نظر در مورد افزایش تولید غذا برای جمعیتی است که رو به رشد هستند.
البته در تحقیقاتی که بر روی مصرف کنندگان صورت گرفته، افزایش تولید غذا دغدغه عمده آنها نیست. مصرف کنندگان بیشتر نگران امنیت غذایی، پایداری تولید غذا، هزینه غذا و حفظ محیط زیست هستند.
ریپلی گفت:«چطور ما باید داستان را تغییر دهیم؟ چطور می توانیم چیزهایی را که مردم به آن علاقه مند هستند را تغییر دهیم؟ اگر ما بار مسئولیت پیام را بر عهده نگیریم، دیگران این خلا را پر خواهند کرد؟»
پژوهشگران در تلاش برای افزایش محصول، زمین زراعی و کیفیت، به تکنولوژی های اصلاح گیاهان دست یافته اند مانند ویرایش ژنوم، پرورش معکوس و پیوند زدن.اما به گفته یکی از اعضای سمپوزیم دانه های جهانی کانادا، فاکتورهای متعددی کلید موفقیت هستند که شامل به اشتراک گذاری اطلاعات، حمایت جمعی و دغدغه های زیست محیطی و پایداری می شوند.
پرورش قراردادی در صنعت بسیار مفید بوده است و حامی صنعت باقی خواهد ماند. اما به گفته فرانسوآ اود (Francois Eudes) مدیر بخش تحقیقات، توسعه و تکنولوژی، علم و فناوری، کشاورزی و کشاورزی غذایی کانادا و پرورش قراردادی محدودیت هایی دارد. یکی از این محدودیت ها، محدودیت ژن هایی است که در گونه های مختلف وجود دارد و در این حین ویژگی های ناخواسته ای ممکن است وجود داشته باشد.
شیوه های جدید مانند ویرایش ژنوم می تواند همراه با پرورش قراردادی استفاده شود تا محصولات جدیدی را عرضه کند. ویرایش ژنوم دقت بیشتری دارد و خطر وقوع ویژگی های غیرمنتظره کم است و سریعتر انجام می شود.
اود گفت: «کاهش تاثیرات ژن هایی که بازدهی، زیبایی شناسی و تغذیه را محدود می کنند، می تواند مفید باشد. ما باید مطمئن شویم که مزایا و ویژگی هایی که با استفاده از ویرایش ژنوم حاصل می شوند در طول زنجیره ارزشی سهیم هستند. این مزایا باید به دغدغه های زیست محیطی و پایداری نیز پاسخ دهند.»
تکنولوژی باید برای ارائه دهندگان مختلف علوم و کشورهای در حال توسعه موجود باشد . تکنیک های جدید کاشت گیاهان می تواند برای کاشت دانه هایی که کار با آنها سخت است یا تکنولوژی برای آنها پیشرفت نداشته است نیز مفید باشد، مانند گیاه مانیوک.
اگرچه قوانین در سطح جهانی به طور واضح موارد مورد قبول در تراریختگی را بیان می کنند، قوانینی که برای تکنیک های جدید کاشت گیاهان وجود دارد هنوز کامل نیست. آرژانتین تنها کشوری است که از پیش سیاست های خود را برای رویکردهای جدید در این خصوص بیان کرده است. این کشور گفته است که تکنیک ها به طور منحصر به فرد تنظیم نخواهند شد مگر آنکه در محصولات جدید نتیجه بدهند، در غیر اینصورت این تکنیک ها کیسه ای است که در آن مخلوطی از سیاست های مختلف از بی قانونی گرفته تا قانون وجود دارد و شبیه به قوانینی است که در مورد دانه های تراریخته اعمال شده است.
ون ریپلی (Van Ripley)، مدیر پرورش جهانی شرکت Dow AgroSciences کانادا می گوید: «قوانینی تعیین نشده اند در نتیجه هنوز موقعیت خوبی برای ما وجود دارد تا بتوانیم بر تصمیمات تاثیرگذار باشیم.»
اتحادیه اروپا در سال 2007 تکنیک های جدید پرورش گیاهان را مطالعه کرد. کمیته ای در سال 2009 در مورد 7 شیوه پرورش گیاهان پیشنهادهایی را ارائه داد و توصیه کرد که نیازی به قوانین برای محصولاتی که از طریق این هفت شیوه درست شده اند، نیست. از آن تاریخ، دیدگاه های سیاسی بر این شیوه ها نظارت داشته اند.
ریپلی اظهار داشت: «از سال 2009 این روند در حال انجام است؛ این موضوع هم تا حد زیادی شبیه به داستان تراریختگی است.»
اود معتقد است که شفافیت در کسب حمایت مشتریان برای این شیوه های جدید اهمیت بسیاری دارد.
رن دی پاو (Ron DePauw)، مشاور ارشد پژوهش انجمن SeCan Association می گوید: « باید به یاد داشت که امروزه مشتریان بسیار آگاه و مطلع هستند. آنها با جهان در ارتباط هستند و اعتماد خود را به دولتمردان از دست داده اند.»
مشتریان در زمینه غذا و سلامت نیازمند اطلاعات، شفافیت، امنیت، تغذیه سالم و ارزش پولی که خرج می کنند، هستند.
دی پاو می گوید که یک تغییر الگو در مسئولیت دولتی برای جامعه و افشای اطلاعات و داده ها نیاز است؛ اطلاعات محرمانه تجاری دیگر مناسب نیست.
دی پاو گفت: «اگر بخواهیم مقبولیت اجتماعی داشته باشیم، باید بسیار شناخته شده و شفاف باشیم زیرا مشتری تنها طرفی است که در خطر قرار دارد. آنها لزوما نمی دانند که خطر چیست و راه کاهش آن را نمی دانند، آنها ممکن است محصولات ارگانیک را خریداری کنند اما این بدان معنا نیست که این محصولات امن هستند و در این بین مشتریان فقط تصور می کنند که محصولات ارگانیک خطر را کاهش می دهند.»
درس های زیادی وجود دارد که باید از دانه های تراریخته یاد گرفت.
اول از همه اینکه صنعت باید این پیام را شفاف سازی کند که چرا این تکنیک های جدید پرورش مورد نیاز است. در حال حاضر بحث و تبادل نظر در مورد افزایش تولید غذا برای جمعیتی است که رو به رشد هستند.
البته در تحقیقاتی که بر روی مصرف کنندگان صورت گرفته، افزایش تولید غذا دغدغه عمده آنها نیست. مصرف کنندگان بیشتر نگران امنیت غذایی، پایداری تولید غذا، هزینه غذا و حفظ محیط زیست هستند.
ریپلی گفت:«چطور ما باید داستان را تغییر دهیم؟ چطور می توانیم چیزهایی را که مردم به آن علاقه مند هستند را تغییر دهیم؟ اگر ما بار مسئولیت پیام را بر عهده نگیریم، دیگران این خلا را پر خواهند کرد؟»
